W ostatnim dniu 2011 roku, Internet obiegła notka pt. „Oto czym zablokujemy Cieśninę Ormuz” (This is how we’ll close the Strait of Hormuz), przedstawiająca irański sprzęt wojskowy przewidywany do użycia we wspomnianym celu.

Wśród prezentowanego sprzętu znalazł się irański samolot bezzałogowy typu Karrar. Przyjmuje się, ze projekt rozwijany był od roku 2003. Oficjalna prezentacja samolotu miała miejsce w sierpniu 2010. W czasie prezentacji, prezydent Iranu określił go jako „ambasadora śmierci” dla wszystkich wrogów Iranu.

Karrar – bezzałogowy bombowiec dalekiego zasięgu. Samolot ma kadłuba w kształcie cygara oraz małe skrzydła umieszczone w dolnej części kadłuba. Napęd stanowi silnik odrzutowy typu Toloue, natomiast nie ma pewności która wersja zastała zamontowana (Toloue-4 czy Toloue-5).

Samolot startuje z wyrzutni z rakietowym systemem wspomagającym (RATO – rocket assisted take off). Lądowanie odbywa się przy użyciu poduszki powietrznej i spadochronu. Zasięg wynoszący 1000 km oraz pakiet zadań do jakich został zaprojektowany, każe sądzić, iż bezzałogowiec ma system lotu wg profilu terenu. Wskazują też na to informacje, iż samolot posiada właściwości stealth, przy braku charakterystycznych zewnętrznych cech konstrukcyjnych.

Samolot może przenosić jedną bombę o wadze ok 240 kg (np. Sadid-1) lub dwie bomby po 120 kg każda. Pojawiają się także spekulacje na temat przenoszenia rakiet powietrze-powietrze.

Nie ma jasnych informacji na temat ilości wersji w jakich Karrar jest produkowany. Dotychczas opublikowane zdjęcia pokazują, że jest ich kilka lub też, jest jedna, ale o konstrukcji modułowej. Może więc być przygotowany do szeregu rodzaju misji, w tym także do użycia jako pocisk manewrujący.

Dane taktyczno-techniczne:

długość – ok. 5,5 m

rozpiętość – ok. 3,5 m

prędkość maksymalna – 900 km/h

promień działania – ok 300 km

zasięg – 1000 km

pułap – do ok 6-7 km

Patrząc na samolot Karrar trudno nie oprzeć się myśli o podobieństwie tej konstrukcji do celu powietrznego BQM-126A (Beech).

zdj:defence.pk